Nadat we de alledaagse kost op tv en de streaming-sites hadden bekeken, besloten we verder weg te gaan en te zien wat de Europeanen van plan waren, in de sombere hoop iets aantrekkelijkers te vinden zonder zombies, mutanten, sci-fi of de Apocalypse. Blijkt dat ze een aantal echte kurkentrekkers hebben wat tv-shows betreft, en hier is het neusje van de zalm, die toevallig ook vrouwen in het hart van de plot hebben.
Borgen (2010-13)
Als je eenmaal over de nogal exotische uitspraak heen bent, blijft er een fantastische en intieme kijk op een regering in de eerste wereld over. De dingen zijn niet perfect, verre van dat, maar je vangt een glimp op van de druk, dilemma's en het nauwelijks verhulde seksisme dat heerst in de hogere regionen van de macht. Dit alles wordt duidelijk blootgelegd wanneer Denemarken, waar deze serie zich afspeelt, zijn eerste vrouwelijke premier of statsminister krijgt, zoals ze dat daar noemen. Er is nooit een saai moment terwijl het verhaal van de ene politieke mengelmoes in de andere raast. Dat terzijde, de statsminister wordt opgeroepen om het hoogste ambt van het land te man, of laten we zeggen, 'vrouw', terwijl ze ook jongleert met de behoeften van haar familie - inderdaad een hele opgave! Geleverd met onmiskenbare Scandinavische branie, is deze show behoorlijk meeslepend.
Marcella (2016, 2018)
Marcella, het gelijknamige personage in de serie, is een Londense rechercheur die na een pauze weer aan het werk is, alleen om te worden gepresenteerd met een zaak waarbij een seriemoordenaar betrokken is. Alsof dat nog niet genoeg is, ontdekken we al snel dat haar familie er op de een of andere manier in verstrikt is geraakt, en dan breekt de hel los! Er gaat niets boven familiebetrokkenheid en persoonlijke medische problemen om te modderen en te bemoeien met een toch al heerlijke puinhoop, en deze serie heeft dit in schoppen. Al dit reilen en zeilen gaat met een vrij halsbrekende snelheid voorbij, en het wordt een beetje overweldigend voor ons, de kijkers - denk dan eens aan Marcella, wil je? Deze show is een beetje Brit noir om zelfs de Scandinavische shows te evenaren - geen verrassingen daar, want het is geschreven en geregisseerd door Hans Rosenfeldt van The Bridge.
Laatste tango in Halifax (2013-16)
Deze show speelt zich af in Halifax, West Yorkshire, en begint met een nogal hartverwarmend verhaal over de liefde van ouderen, en dit lijkt ons ogenschijnlijk een vals gevoel van veiligheid te geven. Maar al snel wordt duidelijk dat de twee families, verenigd door het bejaarde echtpaar, niet helemaal bij elkaar passen. Bovendien zijn er meer dan slechts een paar lagen voor elk van de personages, en hun situaties zijn steevast op intrigerende wijze met elkaar verweven. Te midden van dit alles bevinden zich twee centrale vrouwelijke personages, die, hoewel gescheiden door klasse en opvoeding, een soort van overeenstemming en troost in elkaar moeten vinden om alles samen te laten komen. Bestrooid met meer dan alleen een klein beetje verwarring en een lichte dosis rampspoed die voor de goede orde wordt toegevoegd, dwingt deze show je om een emotionele achtbaan met de personages te berijden en herinnert ons eraan waarom we van onze families, wratten en zo houden.