Poëzie in The Age of Weepy Kaur - De bestsellerdichter

Sociale media zijn een opwindend laboratorium voor moderne verzen. Het is de thuisbasis van dichters die de grenzen van poëzie zoals wij die kennen mijden. Mijn eerste aanraking met gesproken woordpoëzie was toen een vriend een YouTube-video deelde van een in Portland gevestigde beeldend kunstenaar die een stuk uitvoerde met de naam 'Shake the Dust'. Het ontroerde me zo dat ik zijn stijl probeerde over te nemen in elke manifestadvertentie die ik daarna schreef. Het maakte niet uit of het spul dat ik aan het venten was een auto was of beleggingsfondsen of droogshampoo.

Dat zijn stijl zo kon worden nagebootst dat ik mezelf moest afvragen: "Wacht ... ben ik ook een dichter?" Is mijn beste vriend, die al mijn Facebook-gedichten een 0/10 heeft gegeven omdat ze niet rijmen, gewoon een droge spons?”

Toen stuitte ik op het universum van Weepy Kaur en besefte dat iedereen met een gebroken hart, een paar woorden Engels en een mooi lettertype een dichter kan zijn. Het is een bevrijdend gevoel, vooral als je een gesloten dichter bent die al sinds je vijfde jaar je stempel probeert te drukken, alleen om je vader je te laten vertellen: "Dat ding dat je schreef over duiven op de telefoondraad is niet echt een gedicht, maar je mag het toch reciteren voor je oom Tony”. Normen - die vage maatstaf die ontbreekt in moderne poëzie, zouden sommigen beweren.

Het is waar dat als je om de een of andere onverklaarbare reden bent opgegroeid met een dieet van Emily Dickinson en Dorothy Parker, je waarschijnlijk zult merken dat het werk van Instagram-barden ontbreekt op het gebied van poëtische kwaliteit. Wat een gedicht meestal geweldig maakt, is tenslotte het vermogen om een gewoon gevoel te vertalen op een manier die ervoor zorgt dat je de zinnen wilt markeren, de pagina's wilt markeren en de woorden aan je kinderen en kleinkinderen wilt citeren totdat ze zouden willen dat je de ziekte van Alzheimer had.

Het werk van Weepy Kaur heeft niet hetzelfde effect, zullen poëziesnobs je vertellen. Aan de andere kant zullen aardige mensen op internet zeggen: “Waarom niet? De gedichten van Weepy Kaur zijn eenvoudig en eerlijk, en ze trekken veel harten aan, te oordelen naar haar boekverkopen”.

De helft van mij wil dat de aardige mensen gelijk hebben, simpelweg omdat dat zou betekenen dat ik, met mijn zeer beperkte vermogen om aangrijpende gedachten te bedenken en een fatsoenlijk rijmpje te verzinnen, op een dag dichter zou kunnen worden. De andere helft van mij denkt aan die ene keer dat ik meedeed aan een regionaal zangconcours toen ik tien was. Ik zong de langzaamste versie van een tergend langzaam nummer totdat een van de juryleden haar geduld verloor en 'Volgende!' riep. Een meisje van ongeveer mijn lengte kwam de kamer binnen en vulde die met een stem die zo groot en gevoelvol was dat ik plotseling mijn plaats in de orde van de dingen wist. Op dat ene moment tussen de jury en het getalenteerde meisje #24, drong het tot me door hoe middelmatig ik was, en kreeg ik een idee van de grond die ik moest afleggen om zelfs maar hetzelfde podium te delen.

Wat de aardige mensen online ook zeggen, de mening van de poëziesnobs doet er toe. Zij zijn de Rechter die 'Volgende!' roept. En door dit te doen, helpen ze de heilige hallen van de literatuur te behouden. Niet elke dichter verdient een plaats op die muren. Dat zou hetzelfde zijn als elk kind dat ooit de hoofdrol heeft gespeeld in een toneelstuk op school een ster geven op de Hollywood Walk of Fame.