Wanneer een baby krijgen?

Hollywood-icoon en onbedoeld feministische filosofe Jennifer Aniston zei beroemd: "Ik heb veel dingen voortgebracht en heb het gevoel dat ik veel dingen heb bemoederd, en ik denk niet dat het eerlijk is om die druk op mensen uit te oefenen." Terwijl de waanzinnige maatschappelijke obsessie met tijdig trouwen en tikkende biologische klokken voortduurt, klinkt niets luider dan deze woorden.

Voor een gemiddelde buitenstaander, een alleenstaand meisje van achter in de twintig, zie ik eruit als een vrouw die op het punt staat het schip te missen. En de paniek is voelbaar.

Maar wat als ik mijn moederlijke kicks krijg van het leven zoals ik het ken? Wat als het mijn hersenchemicaliën doet gutsen bij het zien van mijn kat die in de holte van mijn maag slaapt. Wat als ik last heb van dezelfde schuldgevoelens als elke werkende moeder als ik laat thuiskom van mijn werk en ze me een groggy afkeurende blik toewerpt. Wat als ik ook de hele nacht ben opgebleven om een zieke pup weer gezond te verzorgen, zijn kots schoon te maken en zijn koortsige lijfje te wiegen. Stel dat ik me net zo trots voel op de mangoboom die ik met mijn blote handen heb gekoesterd als een moeder die haar kind op het podium ziet optreden. Wat als ik me realiseer dat ik niet hoef te bevallen om moeder te zijn?

Dan is er de grotere vraag: hoe zit het met vrouwen die geen moeder willen zijn? Degenen die naar huilende baby's in bioscopen kijken en zeggen: "Nee, dat ga ik mezelf niet aandoen." Hebben zij geen recht op zo'n keuze? Kunnen ze niet verwachten dat ze hun boodschappen doen zonder te worden aangesproken door de vriendelijke buurttantebrigade die een verklaring eist voor hun zogenaamd onconventionele levenskeuzes?

Hoe en wanneer kunnen ze hun openlijk bezorgde families, mama blogger-vrienden, de veroordelende assistent van de gynaecoloog en goedbedoelende vreemden vertellen dat het hun zaken niet zijn. Of een vrouw geen kind kan krijgen, er geen wil of denkt dat luiers slechts een verkwistende uitgave zijn, staat niet ter discussie.

Zoals Dame Helen Mirren het verwoordt: “Geen enkele vrouw zou haar kinderloosheid moeten uitleggen. Het gaat simpelweg niemand anders iets aan.”

Het oude verhaal dat een bevalling het leven van een vrouw compleet maakt, wordt langzaam op zijn kop gezet. Het idee dat vrouwen hun geluk, voldoening en voldoening kunnen vinden in iets anders dan het giechelen, brabbelen en gorgelen van een baby, komt langzaam op gang.

En hoewel het optimistisch is om te verwachten dat de samenleving van de ene op de andere dag progressief wordt, hoop ik dat onze vrienden ons in de komende tijd babyborrels zullen geven als we besluiten een puppy mee naar huis te nemen.