Poezja w epoce płaczliwego Kaur - bestsellerowego poety

Media społecznościowe to ekscytujące laboratorium współczesnej poezji. Jest domem dla poetów, którzy unikają granic poezji, jaką znamy. Mój pierwszy kontakt z poezją mówioną miał miejsce, gdy znajomy udostępnił na YouTube film przedstawiający artystę wizualnego z Portland wykonującego utwór zatytułowany „Shake the Dust”. Wzruszyło mnie to tak bardzo, że próbowałem powtórzyć jego styl w każdym kolejnym manifeście, który napisałem. Nie miało znaczenia, czy sprzedawałem samochód, fundusze inwestycyjne czy suchy szampon.

Że jego styl można było naśladować do tego stopnia, że musiałem zadać sobie pytanie: „Czekaj… czy ja też jestem poetą?” Czy moja najlepsza przyjaciółka, która dała wszystkim moim wierszom na Facebooku ocenę 0/10, bo nie rymują się, tylko sucha gąbka?”

Potem natknąłem się na świat Weepy Kaur i zdałem sobie sprawę, że ze złamanym sercem, kilkoma słowami po angielsku i dość ładną czcionką każdy może zostać poetą. To wyzwalające uczucie, zwłaszcza gdy jesteś skrytym poetą, który od piątego roku życia stara się wyrobić sobie markę, tylko po to, by twój ojciec ci powiedział: „To, co napisałeś o gołębiach na kablu telefonicznym, nie jest tak naprawdę wierszem, ale i tak możesz to wyrecytować swojemu wujkowi Tony'emu”. Standardy – ta mglista miara, której brakuje we współczesnej poezji, twierdzą niektórzy.

To prawda, że jeśli z jakiegoś niewyjaśnionego powodu dorastałeś na diecie Emily Dickinson i Dorothy Parker, prawdopodobnie stwierdzisz, że twórczości Instagramowych bardów brakuje poetyckiej jakości. W końcu to, co zwykle sprawia, że wiersz jest wspaniały, to jego zdolność do tłumaczenia zwykłych uczuć w sposób, który sprawia, że chcesz podkreślać zdania, dodawać strony do zakładek i cytować słowa swoim dzieciom i wnukom, aż zapragną, abyś miał Alzheimera.

Praca Weepy Kaur nie ma takiego samego efektu, powiedzą wam snoby poetyckie. Z drugiej strony mili ludzie w Internecie powiedzą: „Dlaczego nie? Wiersze Weepy Kaur są proste i szczere, a sądząc po sprzedaży jej książek, chwytają za serce”.

Połowa mnie chce, żeby mili ludzie mieli rację, po prostu dlatego, że oznaczałoby to, że ja, z moją poważnie ograniczoną zdolnością do myślenia przejmujących myśli i łamania porządnego rymu, mogę któregoś dnia zostać poetą. Druga połowa mnie myśli o tym, jak pewnego razu brałem udział w regionalnym konkursie śpiewu, gdy miałem dziesięć lat. Śpiewałam najwolniejszą wersję boleśnie powolnej piosenki, aż jedna z jurorek po prostu straciła cierpliwość i krzyknęła „Dalej!”. Dziewczyna mniej więcej mojego wzrostu weszła do pokoju i wypełniła go głosem tak dużym i uduchowionym, że nagle poznałem swoje miejsce w porządku rzeczy. W tej jednej chwili między sędzią a utalentowaną dziewczyną #24 uderzyło mnie, jak bardzo mierna jestem, i poczułam grunt, który muszę pokonać, aby dzielić ten sam etap.

Bez względu na to, co mówią mili ludzie online, opinie snobów poetyckich mają znaczenie. To Sędzia, który krzyczy „Dalej!”. W ten sposób pomagają zachować uświęcone sale literatury. Nie każdy poeta zasługuje na miejsce na tych ścianach. To tak, jakby dać każdemu dzieciakowi, który kiedykolwiek grał główną rolę w szkolnym przedstawieniu, gwiazdę w Hollywood Walk of Fame.